پله پله تا خدا

قرآن در سوره روم آیه 22 می فرماید :اختلاف زبانها و رنگهای شما انسانها نشانه قدرت خداست .
اگر یک نقاش دائما یک چیز را نقاشی کند ومهندسی تنها یک طرح ساختمانی بدهد یا شاعری تنها یک نوع شعر بسراید اینها دلیل بر ضعف و محدودیت اوست ، اما اگر کسی هر روز و هر ساعت طرحی نو داد این دلیل بر توان و قدرت اوست .

صفات خدا:

خداوند متعال همه صفات پسندیده را داراست و از تمامی صفات ناپسند پاک و منزه است .
صفات پسندیده ، صفات جمال یاصفات ثبوتیه و صفات ناپسندی که خداوند از آنها مبرا است،صفات جلال یا سلبیه نامیده می شود.
صفات ثبوتیه نیز دو قسم می شود :صفات ذات و صفات فعل.
صفات ذات : صفاتی که عین ذات خداست و قابل جداشدن از خدا نیست .
صفات فعل :صفاتی است که مربوط به فعل خداست و می توان بود یا نبودنشان را به خداوند نسبت داد مانند خالق بودن،زیرا خداوند هم می تواند خلق کند وهم می تواند خلق نکند .

پس هر صفتی را که بتوان ضد آن را به خدا نسبت داد صفت فعل است مانند رضایت خدا که در برابر غضب خدا قرار دارد و هر صفتی که نتوان ضدش را به خدا نسب داد ،صفت ذات است .

عده‌ای از خانم ها را وقتی در زمینه بد حجابی با آنها صحبت میکنی، می‌گویند: (خب آقایان چشم هاشونو درست کنن یا فضولی نکند) نظر شما چیست؟

ریشه هر گناهی، حبّ نفس است که آن نیز ریشه در حبّ دنیا دارد، چنان چه حضرت رسول اکرم صلوات الله علیه و آله فرمودند: «حُبّ الدّنیا رَأسُ کُلّ خَطیئَة - حب دنیا ریشه‌ی همه گناهان است».

خود بینی و تکبر:

کسی که گناه می‌کند (مثل بدحجابی)، چون تمام توجه و اطاعتش معطوف به “نفس” خودش است، بسیار کوتاه‌بین، از خود راضی و متکبر هم می‌شود و گمان می‌کند که فقط خودش مطرح است و همه چیز برای اوست. لذا دوست دارد هر کاری که دلش می‌خواهد بکند و به حقوق، نفع و ضرر دیگران که توسط او ضایع می‌شود نیز هیچ توجهی ندارد. حال دروغ بگوید، غیبت کند، ربا بخورد، علیه دیگران نمّامی (سخن‌چینی) کند، توطئه و فتنه راه بیاندازد، بد حجابی یا هیزی کند و یا …؛ برایش فرقی ندارد، او بسیار سطحی‌نگر است و فقط خودش را می‌بیند و از “خود” نیز فقط نفسش را می‌بیند.

آزادی‌ها:

در زندگی فردی و اجتماعی، همه‌ی آزادی‌ها محدود است و آزادی مطلق نداریم. فرقی نمی‌کند که جامعه اسلامی باشد یا به اصطلاح لیبرال دموکراسی؛ در هر حال تمامی آزادی‌ها محدود است و اولین حدّ آن نیز رعایت حقوق دیگران می‌باشد. مدنیت (تمدن)، زندگی انسانی، حرّیت یا به قول آنها دموکراسی منطقی و حیات معقول یعنی همین.

از خود راضی‌های دیکتاتور:

کسی نمی‌تواند زیر صندلی یا کابین کشتی خود را سوراخ کند و بگوید مال خودم است، به دیگران چه و اگر نمی‌خواهند، سوار نشوند یا پیاده شوند - کسی نمی‌تواند خودروی خود را وسط خیابان یا تقاطع متوقف کند و بگوید: هر کس خوشش نمی‌آید از راه دیگری برود - کسی نمی‌تواند وسط خیابان فریاد بکشد و یا آلودگی صوتی ایجاد کند و بگوید: هر کس دوست ندارد، گوشش را بگیرد … و هم چنین نمی‌تواند هر صحنه‌ و تصویری که دلش می‌خواهد را به وجود آورد و بگوید: هر کس دوست ندارد، چشمش را ببندند و فضولی نکند!

اما اهل گناه، چون خودبین، کم خرد و از خود راضی هستند، اگر کاری خلاف میل‌شان باشد، فریاد حقوق خود و حقوق بشرشان به آسمان می‌رسد - اگر کمترین تعرضی به حقوق‌شان بشود، همه حقوقدان، متمدن و شاکی هستند؛ اما اگر خودشان حقوق دیگران را ضایع کنند، امنیت و نظم عمومی را بر هم زنند، فساد و فحشا را ترویج کنند، دیگران را تحریک و فضای جامعه را آلوده کنند و …، بدون توجه به آثار سوء رفتار خود در جامعه، می‌گویند: به کسی ربطی ندارد. دیگران گوش‌شان را بگیرند - چشم‌شان را ببندند - عقل‌شان را تعطیل کنند - حقوق خود را نادیده بگیرند … تا «من» هر کاری که دوست دارم بکنم. یعنی یک دیکتاتوری جاهلانه‌ی محض.

برگرفته از مرکز ملی پاسخگویی به شبهات دینی